காலத்தில் கைதி - சிறுகதை

காலத்தின் கைதி

அத்தியாயம் 1: மழையின் இரகசியம்

அன்றைய தினம் கொட்டித் தீர்த்த மழையில், மலைத்தொடர்களின் பசுமை இன்னும் ஆழமாய்த் தெரிந்தது. பிரபல திரைப்பட நடிகை நிலா, தனது பரபரப்பான படப்பிடிப்புக்குப் பின் ஓய்வுக்காக ஒரு மலைவாசஸ்தலத்துக்கு வந்திருந்தாள். கலை, கலாச்சாரம், சமூக சீர்திருத்தம் என பன்முகங்கள் கொண்ட புரட்சிகரமான வளர்ப்பைக் கொண்டவள் நிலா. விடுதியின் வரவேற்பறையில் அவள் காபியைக் குடித்துக்கொண்டிருந்தபோது, வானத்தின் இடியோசைக்கு இடையே ஒரு புதிய சத்தம் கேட்டது – சக்கரங்கள் உருளும் சத்தம்.

இரவின் ஆழத்தில், அந்த மலைவிடுதியின் தனி அறையில், அவளைச் சந்திக்க வந்தார் ஒரு விசித்திரமான முதியவர். நரைத்த தலை, மின்னும் கண்கள், கசங்கிய வெள்ளை ஆடை... அவர் தன்னை டாக்டர். சர்வேஸ்வரன் என்று அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டார் – ஒரு மர்ம விஞ்ஞானி.

“நீங்கள் ஒரு சாதாரண நடிகை அல்ல, நிலா. உங்கள் துணிச்சல், உங்கள் முற்போக்கு சிந்தனை, இவைதான் எனக்கு வேண்டும்,” என்று ஆரம்பித்தார் அவர்.

நிலா ஆச்சரியத்துடன் அவரைக் கேள்வியாய் நோக்கினாள்.

“நான் ஒரு கால இயந்திரத்தைக் கண்டுபிடித்துள்ளேன். ஆனால் அது சோதனை ஓட்டத்தில் சிக்கலில் மாட்டியுள்ளது. என் ஆய்வின்படி, ஒரு குறிப்பிட்ட காலகட்டத்தில், ஒரு பெரும் அநீதி நடக்கவுள்ளது. அதைத் தடுக்க, உங்கள் போன்ற ஒரு துணிச்சலான ஆளுமை தேவை. உங்களால், பண்டைய தமிழகத்தின் பொதிகை மலைச்சாலையோர கிராமம் ஒன்றிற்குச் செல்ல முடியுமா?” என்று வேண்டினார் சர்வேஸ்வரன்.

நிலா தயங்கவில்லை. சாகசம் மற்றும் சமூக சீர்திருத்தம் மீது அவளுக்கிருந்த தீராத ஆர்வம் அவளை உந்தியது. “நான் தயார். என்ன செய்ய வேண்டும்?” என்று துணிவுடன் கேட்டாள்.

அத்தியாயம் 2: காலப் பயணம்

மறுநாள் அதிகாலை, விடுதிக்குப் பின்னால் இருந்த மறைவான பாதாள அறை ஒன்றில், டாக்டர். சர்வேஸ்வரனின் கால இயந்திரம், மங்கலான நீல ஒளியில் மிதந்து கொண்டிருந்தது. அது ஒரு உலோகக் கூண்டு போல இருந்தது. நிலாவுக்குச் சில பாதுகாப்பு கவசங்களையும், வழிகாட்ட ஒரு மந்திரத் தாயத்தையும் கொடுத்து, பயணத்தைத் தொடங்கினார் விஞ்ஞானி.

விசித்திரமான ஒலியுடன், நேரம் சுருங்கும் உணர்வுடன், நிலாவின் காலப் பயணம் தொடங்கியது. கண்கள் கூசும் ஒளியில் இருந்து மீண்டு பார்த்தபோது, அவள் நின்றிருந்தது செம்மண் நிலத்தில், பனை ஓலையால் வேயப்பட்ட வீடுகளுக்கு மத்தியில். அது, கி.பி. 7-ம் நூற்றாண்டு போலத் தெரிந்தது. பண்டைய தமிழகத்தின் ஒரு சிறு கிராமம் அது.

ஆடம்பரமான நவீன ஆடையுடன் இருந்த நிலாவைப் பார்த்த கிராம மக்கள், மிரட்சியுடன் விலகி ஓடினர். எப்படியோ சமாளித்து, உள்ளூர் மொழியைப் பேசக் கற்றுக் கொண்ட அவள், ஒரு முதியவரிடம் அடைக்கலம் கேட்டாள். அவர் அவளை 'கடவுளால் அனுப்பப்பட்டவள்' என நம்பினார்.

அத்தியாயம் 3: களங்கம்

அன்று இரவு, நிலா தங்கியிருந்த குடிசைக்குள் இருளின் மறைவில் நுழைந்தான் ஒருவன். அவன் அந்தக் கிராமத்தின் தலைமைக் கவுண்டரின் மகன் வீரத்தேவன். அவன் அதிகார மமதையும், அடாவடித்தனமும் கொண்டவன். வந்திருப்பது ஒரு பலவீனமானவள் என எண்ணிய அவன், நிலாவின் எதிர்ப்புகளை மீறி, அவளைக் கற்பழித்தான்.

உடல் வலியைக் காட்டிலும், மனதின் வலி அவளைத் துளைத்தது. தன்னுடைய வளர்ப்பில் கிளர்ந்தெழும் புரட்சிகரமான உத்வேகம் அவளைச் சும்மா இருக்க விடவில்லை. அவள் கதறி அழுதபடி இருந்தாலும், அவளது மனதின் ஆழத்தில், அநீதிக்கு எதிரான போராட்டம் கனன்றது. 'நான் யார் தெரியுமா? இந்தக் காலத்தில் நான் யார் என்று நிரூபிப்பேன்!' என்று சபதமிட்டாள்.

அத்தியாயம் 4: புரட்சிகரமான வாதம்

மறுநாள் காலை, கிராமத்தின் மையத்தில் உள்ள அரச மரத்தடியில் பஞ்சாயத்துக் கூடியது. வீரத்தேவனின் அப்பா அந்தக் கிராமத்தின் தலைவர் என்பதால், அங்கே ஏற்கெனவே பயமும், பதற்றமும் சூழ்ந்திருந்தது.

நிலா, நடுங்கிக் கொண்டே பஞ்சாயத்து முன் வந்து நின்றாள். தலைமைக் கவுண்டர், “இந்த அன்னியப் பெண்ணின் குற்றச்சாட்டு பொய். என் மகன் வீரத்தேவன் குற்றவாளியாக இருக்க வாய்ப்பே இல்லை. இது ஒரு சதி,” என்று கூறினார்.

நிலா குரலை உயர்த்தினாள். அவள் வளர்ப்பில் ஊறிய முற்போக்குத் தனமும், புரட்சிக் கருத்துகளும் அவள் பேச்சில் வெளிப்பட்டன.

“நான் இந்த ஊரைச் சேர்ந்தவள் அல்ல. ஆனால், நான் ஒரு பெண். இந்தப் பூமியின் எந்தப் பெண்ணுக்கும் அநீதி இழைக்கப்பட்டால், அதற்குத் தண்டனை உண்டு! இந்தப் பஞ்சாயத்தின் நீதி சாத்திரங்களில், கற்பழிப்புக்கு மரண தண்டனை அல்லது நாடு கடத்தல் என்று இருக்கிறது. ஒருவன் அதிகாரத்தின் பெயரால் ஒரு பெண்ணை அவமானப்படுத்தினால், அது நாட்டையே அவமானப்படுத்துவதற்குச் சமம்,” என்று இடிபோல முழங்கினாள்.

சமூகத்தை, அதிகாரத்தை எதிர்த்துக் கேள்விகள் கேட்கப் பயந்த அந்த மக்கள் மத்தியில், நிலாவின் துணிச்சல் பெரும் அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தியது. அவள் நவீன சட்டங்கள், சமூக நீதி, சமத்துவம் குறித்து பேசியபோது, அந்தப் பழங்காலப் பஞ்சாயத்தின் உறுப்பினர்கள் குழப்பமடைந்தனர்.

“நான் குற்றவாளியை இந்த நிமிடமே இந்த சபையில் அடையாளப்படுத்துகிறேன்! வீரத்தேவன்! நீதான் அந்த நயவஞ்சகன்! உன்னுடைய அதிகாரம், ஆணவம், அனைத்தும் இன்று இந்தப் பஞ்சாயத்தில் தூக்கில் தொங்க வேண்டும்!” என்று ஆவேசமாகக் கத்தினாள்.

தலைமைக் கவுண்டர் அதிர்ச்சியில் உறைந்தார். ஆனால், நிலாவின் ஆவேசமான வாதம், அந்த மக்களின் மனசாட்சியைத் தட்டியெழுப்பியது. அவர் பேசிய சமூக சமத்துவம் பற்றிய வார்த்தைகள், அந்த முற்போக்கு இல்லாத காலத்திலும், பலரைக் கவர்ந்தது.

அத்தியாயம் 5: தீர்ப்பு

நீண்ட வாத விவாதங்களுக்குப் பின், பஞ்சாயத்து தலைவர் நிலாவின் புரட்சிகரமான வாதத்தை மறுக்க முடியாமல் போனார். மேலும், கிராமத்தில் நிலவிய வீரத்தேவனின் மீதான வெறுப்பும் நிலாவுக்குச் சாதகமானது.

முடிவாக, பஞ்சாயத்து தீர்ப்பு வழங்கியது. வீரத்தேவன், கற்பழிப்பு குற்றத்துக்காக, தன் அதிகாரப் பதவியிலிருந்து நீக்கப்பட்டு, அக்கிராமத்தில் இருந்து நாடு கடத்தப்பட்டான்.

சட்டரீதியாக அந்தக் கிராமத்தில் நிலாவுக்கு நீதி கிடைத்தது. அவள் அங்கிருந்து புறப்பட்டபோது, முதியவர் அவளைப் பார்த்து, “நீ வந்து தீர்த்தது ஒரு பெண்ணுக்கு இழைக்கப்பட்ட அநீதியை அல்ல. அது பல தலைமுறைக்கும் தொடர இருந்த அடக்குமுறைக்கு எதிரான தீர்ப்பு,” என்று கூறி வணங்கினார்.

மர்ம விஞ்ஞானியின் கால இயந்திரம் மீண்டும் அவளைக் கூண்டில் அடைத்து, பூமிப் பந்தில் மீண்டும் இறக்கியபோது, நிலாவுக்கு நிம்மதியாக இருந்தது. அவள் செய்தது வெறும் பயணம் அல்ல, அது காலத்தால் மறக்கப்பட்ட ஒரு சமூகப் புரட்சி. சினிமா நட்சத்திரமான நிலா, அன்றைய தினத்திலிருந்து, தான் சந்தித்த சமூக அநீதிக்கு எதிராகப் பேசும் ஒரு வீராங்கனையாக மாறினாள்.

கோபுலு - காலங்கள் கடந்த ஓவியர்

இது பிரபல ஓவியர் கோபுலுவின் (S. கோபாலன்) மிகவும் புகழ்பெற்ற, என்றும் பசுமையான ஓவியங்களில் ஒன்று.

ஓவியத்தைப் பற்றிய குறிப்பு:

ஓவியர் கோபுலுவின் கோடுகளில் தனித்துவமான நகைச்சுவையும், அன்றாட வாழ்வின் யதார்த்தமும் கலந்திருக்கும். அதைப் பறைசாற்றும் ஒரு சித்திரம்தான் இது.

 * இந்த ஓவியத்தில் ஒரு பரபரப்பான குடும்பச் சூழல் காட்சிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. நடுநாயகமாக ஒரு தந்தை அவசரமாகக் கிளம்பும் கோலத்தில் இருக்கிறார். அவரது உடையைச் சரிசெய்து, அவர் அவசரமாகக் கிளம்புவதைப் பார்த்து, மனைவி பதற்றத்துடன் அவருக்கு உதவ முயல்கிறார்.

 * வீட்டின் பல உறுப்பினர்களும் தங்களது வேலையில் மூழ்கியிருக்கிறார்கள் – குழந்தைகள் ஆட்டம், கொண்டாட்டம் மற்றும் குறும்புத்தனத்தில் இருக்கின்றனர்.

 * ஒரு சிறுமி தன் முகம் பார்க்கும் கண்ணாடியில் கேமராவைப் பிடித்துப் பார்ப்பது, இன்னொரு சிறுவன் தரையில் மையைக் கொட்டி விளையாடுவது, சமையலறைக்குள் ஒரு பெண் குனிந்து பார்ப்பது என ஒவ்வொரு கதாபாத்திரத்தின் அசைவுகளிலும் ஒரு துள்ளலும், ஜீவனும் நிறைந்திருக்கிறது.

 * சுவர் முழுக்கக் கடிகாரம், காலண்டர், மான் கொம்பு, ஓவியங்கள், பழங்காலப் பொருட்கள் எனத் தொங்கவிடப்பட்டிருப்பது, அக்காலத்திய நடுத்தர வர்க்கக் குடும்பங்களின் வீடுகளில் இருந்த நெருக்கமான, வாழ்வியல் நிறைந்த சூழலை மிகத் துல்லியமாகப் படம்பிடித்துக் காட்டுகிறது.

 * சின்னச் சின்னக் கோடுகளால், முகபாவனைகளால், உடல் மொழிகளால் கோபுலு அவர்கள் ஒரு முழு நீளக் கதையையே இந்த ஒற்றை ஓவியத்தில் சொல்லியிருக்கிறார். அவசரம், அன்பு, கண்டிப்பு, விளையாட்டு, குறும்பு எனப் பல உணர்வுகளின் கலவையாக இந்த ஓவியம் என்றும் ரசிக்கத்தக்கதாக உள்ளது.

ஓவியர் கோபுலுவின் இந்தக் கோட்டோவியங்கள், தமிழ் வெகுஜனப் பத்திரிகைகளின் பொற்காலத்தில் (குறிப்பாக ஆனந்த விகடன், கல்கி) வாசகர்களைக் கட்டிப்போட்டதில் மிக முக்கியப் பங்கு வகித்தவை. தேவனின் 'துப்பறியும் சாம்பு', கொத்தமங்கலம் சுப்புவின் 'தில்லானா மோகனாம்பாள்', சாவியின் 'வாஷிங்டனில் திருமணம்' போன்ற பல தொடர்களுக்கு அவர் வரைந்த ஓவியங்கள் கதைமாந்தர்களுக்கு உயிரூட்டின.

 அவரது ஓவியங்களில் காணப்படும் நகைச்சுவை உணர்வும், எளிய மக்களின் வாழ்வைப் படம்பிடிக்கும் நேர்த்தியும் தான் இன்றும் அவரை ஒரு 'எவர் கிரீன்' ஓவியராக நிலைநிறுத்தியுள்ளது.

நடிகவேள் எம்.ஆர்.ராதா

நடிகவேள் எம்.ஆர். ராதா: தனித்துவம் நிறைந்த ஆளுமை

நடிகவேள் எம்.ஆர். ராதா அவர்களைப் பற்றிய முக்கியத் தகவல்கள் பின்வருமாறு:

1. இயல்பான நடிப்பு மற்றும் எளிமை (Natural Acting & Simplicity)

எம்.ஆர். ராதாவின் நடிப்பு என்பது இயல்புத்தன்மை (Naturalism) நிரம்பியது. நாடகம், சினிமா இரண்டிலும் அவர் 'மேக்கப்' மற்றும் 'செட்டிங்ஸ்' அதிகம் பயன்படுத்தாமல், கதாநாயகர்கள் பயன்படுத்தும் வழிமுறைகளைத் தவிர்த்து, தனக்கேயுரித்தான பாணியை உருவாக்கினார்.

 * குறைந்த ஒப்பனை: மற்றவர்கள் அதிக ஒப்பனை போட்டபோது, இவர் மிகக் குறைந்த அல்லது ஒப்பனை இல்லாமலே நடித்தார். இது அவரது இயல்பான ஆளுமையை திரையில் வெளிப்படுத்த உதவியது.

 * தனித்துவமான அணுகுமுறை: சினிமா அல்லது நாடகத்தில் அவர் ஒரு காட்சியை அணுகும் விதம் மிகவும் புதியதாகவும், எதிர்பாராததாகவும் (Unpredictable) இருக்கும். இதுவே அவரை மற்ற நடிகர்களிடமிருந்து தனித்துக் காட்டியது.

 * மறுப்பு: தனக்குத் தேவையற்றவற்றைப் பற்றி வெளிப்படையாகப் பேசவும், எதிர்த்து நிற்கவும் தயங்காத குணம் கொண்டவர். 'நடிகவேள்' என்ற பட்டத்தை அவரே தனக்குக் கொடுத்துக் கொண்டார் என்று கூறப்படுவது ஒரு புறம் இருக்க, அவர் தனது தனித்துவமான நடிப்பால் மிகப்பெரிய அங்கீகாரத்தைப் பெற்றார்.

2. தைரியமும் வெளிப்படைத் தன்மையும் (Boldness and Frankness)

ராதா அவர்கள் எதற்கும் அஞ்சாத, மனதில் பட்டதை வெளிப்படையாகப் பேசும் குணம் கொண்டவர்.

 * ‘ரவுடி’ பிம்பம்: பொதுவெளியில் அவர் ஒரு 'ரவுடி' (Rebel/Non-conformist) போலவும், சர்ச்சைக்குரியவராகவும் கருதப்பட்டாலும், அது அவரது அஞ்சா நெஞ்சத்தைக் காட்டியது. தனக்குச் சரி என்று பட்டால், அதன் விளைவுகளைப் பற்றி அவர் கவலைப்படவில்லை.

 * நேர்மை: தொழில் ரீதியாகவோ, தனிப்பட்ட முறையிலோ அவர் நேர்மைக்கு அதிக முக்கியத்துவம் கொடுத்தார். எந்த ஒரு சூழ்நிலையையும் வெளிப்படையாகச் சந்திக்கும் துணிவு அவரிடம் இருந்தது.

 * அரசியல் சாய்வு: அவர் திராவிட இயக்க ஆதரவாளராக இருந்தாலும், அரசியலில் எந்த ஒரு கட்சிக்கும் அடிபணியாமல் சுயமரியாதையுடன் செயல்பட்டார். திராவிட இயக்கக் கூட்டங்களில் அவரது பேச்சுக்களும் நாடகங்களும் மிகவும் வரவேற்பைப் பெற்றன.

3. எம்.ஜி.ஆர். துப்பாக்கிச் சூடு சம்பவம் (The M.G.R. Shooting Incident)

எம்.ஜி.ஆருடனான துப்பாக்கிச் சூடு சம்பவம் எம்.ஆர். ராதாவின் வாழ்க்கையில் மிகப்பெரிய திருப்புமுனையாக அமைந்தது. 

 * உணர்ச்சிப்பூர்வமான முடிவு: ராதா ரவியின் கூற்றுப்படி, அந்தச் சம்பவம் ஒரு திட்டமிட்ட கொலை முயற்சியை விட, ஒரு உணர்ச்சி வேகத்தில் எடுக்கப்பட்ட, எதிர்பாராத நிகழ்வாக இருந்திருக்கலாம்.

 * பின்விளைவுகள்: இந்தச் சம்பவத்தால் ராதா அவர்கள் சிறை சென்றார். இந்தத் தனிப்பட்ட சண்டையால் ஏற்பட்ட அரசியல் விளைவுகளையும், அவரது நாடகங்கள் மற்றும் சினிமா வாழ்க்கை பாதிப்படைந்தது.

 * தனிப்பட்ட பாணி: ராதா இந்தச் சம்பவத்தை அணுகிய விதமும், சிறைவாழ்க்கையை எதிர்கொண்ட விதமும் அவரது தனிப்பட்ட தைரியத்தைக் காட்டியது.

4. குடும்ப மற்றும் தனிப்பட்ட வாழ்க்கை (Family Life)

எம்.ஆர். ராதாவின் தனிப்பட்ட வாழ்க்கை சற்றே சிக்கலானது; அவருக்கு பல மனைவிகளும், நிறைய குழந்தைகளும் இருந்தனர்.

 * பெரிய குடும்பம்: ராதா ரவி, தனது தந்தை அனைத்துப் பிள்ளைகளையும், குடும்ப உறுப்பினர்களையும் அன்புடனும் பொறுப்புடனும் கவனித்துக்கொண்டார் என்று கூறுகிறார்.

 * அன்பான தந்தை: அவர் வெளியுலகில் எவ்வளவு முரட்டுத்தனமானவராகத் தோன்றினாலும், வீட்டில் அவர் ஒரு அன்பான தந்தையாகவும், குடும்பத் தலைவராகவும் இருந்தார். தனது பிள்ளைகளின் கலை முயற்சிகளுக்கு அவர் எப்போதும் உறுதுணையாக இருந்தார்.

5. ஒரு மரபும், நீடித்த தாக்கமும் (Legacy and Impact)

எம்.ஆர். ராதா ஒரு சில படங்களை மட்டுமே தயாரித்திருந்தாலும், அவரது கலைப் பங்களிப்பு இன்றளவும் நினைவுகூரப்படுகிறது.

 * ரத்தக் கண்ணீர் (Ratha Kanneer): அவரது மிகவும் பிரபலமான நாடகமும், பின்னாளில் திரைப்படமுமான 'ரத்தக் கண்ணீர்' அவரது தனித்துவமான முத்திரை. அதில் வரும் கேரக்டரின் வசனங்களும், நடிப்பும் சமூகச் சீர்திருத்தக் கருத்துக்களைத் தாங்கி வந்தன.

 * நகைச்சுவை வில்லன்: கதாநாயகனாக இல்லாமல், வில்லன் அல்லது குணச்சித்திர வேடங்களில் நடித்து, ரசிகர்கள் மனதில் நீங்கா இடம்பிடித்த ஒரு சில கலைஞர்களில் அவர் முதன்மையானவர். அவரது நடிப்புக்கு இணையான ஒரு பாணியை இன்றுவரை யாரும் உருவாக்கவில்லை.

 * எக்காலத்திற்குமான கலைஞர்: அவர் எந்தவொரு கட்டுப்பாட்டுக்கும் உட்படாமல், சமூகத்தைக் கேள்வி கேட்கும் ஒரு கலைஞராகவே வாழ்ந்தார். அவரது கலை ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்திற்கானதாக இல்லாமல், எக்காலத்திற்கும் பொருந்தக்கூடியதாகவே அமைந்தது.

முகலாயர்கள் கொண்டாடிய தீபாவளி

முகலாயப் பேரரசின் காலத்தில் தீபாவளி கொண்டாட்டங்கள் இந்து-முஸ்லிம் மத நல்லிணக்கத்தின் எடுத்துக்காட்டாகவும், அரசவையின் ஆடம்பரமான நிகழ்வாகவும் திகழ்ந்தன. முகலாயர்கள் தீபாவளியை 'ஜஷன்-எ-சிராகோன்' (விளக்குகளின் கொண்டாட்டம்) என்று அழைத்தனர்.

முகலாயர்கள் கொண்டாடிய தீபாவளிப் பண்டிகையைப் பற்றிய விரிவான தகவல்கள் கீழே கொடுக்கப்பட்டுள்ளன:

அக்பரின் தொடக்கம் மற்றும் கொண்டாட்டத்தின் விரிவாக்கம்:

 * துவக்கி வைத்தவர் அக்பர்: முகலாயப் பேரரசர் அக்பர் தான் முதன்முதலில் தீபாவளி கொண்டாட்டத்தை அரசவையில் ஒரு அதிகாரப்பூர்வ திருவிழாவாகத் தொடங்கினார். இது மத நல்லிணக்கத்தைப் பேணும் நோக்குடன் செய்யப்பட்டது.

 * பண்டிகையின் பெயர்: முகலாயர் காலத்தில் தீபாவளி பொதுவாக 'ஜஷன்-எ-சிராகோன்' என்று அழைக்கப்பட்டது.

 * ராங் மஹால்: ஆக்ரா மற்றும் பின்னர் டெல்லியில் உள்ள செங்கோட்டையில் (லால் கிலா) இருக்கும் ராங் மஹால் (வண்ணங்களின் அரண்மனை) தான் அரச குடும்பத்தினரின் தீபாவளி கொண்டாட்டங்களின் முக்கிய மையமாக இருந்தது.

முக்கியமான சடங்குகள் மற்றும் மரபுகள்:

 * தீப ஒளியூட்டல்: அரண்மனைகள், கோட்டைகள் மற்றும் பொது இடங்கள் எண்ணெய்த் தீபங்களால் (தியாஸ்) பிரகாசமாக ஒளியூட்டப்பட்டன.

 * 'ஆகாஷ் தியா' (வான விளக்கு): பேரரசர் ஷாஜஹான் காலத்தில், ஒரு பிரமாண்டமான 'ஆகாஷ் தியா' அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. இது 40 கெஜம் உயரமுள்ள கம்பத்தில் ஏற்றப்பட்டு, நகரெங்கும் அதன் ஒளி பரவியது.

 * பட்டாசுகள்: முகலாயர்களின் தீபாவளியில் பட்டாசுகளுக்கு முக்கிய இடம் உண்டு. செங்கோட்டையின் சுவர்கள் அருகில் 'மீர் ஆதிஷ்' (பட்டாசுகளுக்குப் பொறுப்பானவர்) மேற்பார்வையில் பட்டாசுகள் வெடிக்கப்பட்டன.

 * இனிப்புகள் பரிமாறுதல்: அக்பர் தான் தீபாவளி வாழ்த்தாக இனிப்புகளைப் பரிமாறும் பாரம்பரியத்தைத் தொடங்கி வைத்தார். கெவர், பேத்தா, கீர், பேடா, ஜிலேபி, ஷாஹி துக்ரா போன்ற பலகாரங்கள் அரசவையில் சமைக்கப்பட்டன.

 * எடையில் நிறுத்தல் (துலாபாரம்): சில முகலாய மன்னர்கள், குறிப்பாக பிற்கால முகலாயர்கள், தீபாவளி அன்று தங்கள் எடைக்கு நிகரான தங்கம் மற்றும் வெள்ளியால் நிறுக்கப்பட்டு, அந்தப் பொருட்களை ஏழைகளுக்கு தானமாக வழங்கினர்.

 * இலட்சுமி பூஜை: முகலாயர்களில் கடைசி மன்னரான பஹதூர் ஷா ஜஃபர், டெல்லி செங்கோட்டையில் லட்சுமி பூஜைக்கான ஏற்பாடுகளையும் செய்தார்.

 * ராமாயண வாசிப்பு: அக்பரின் அரசவை வரலாற்றாசிரியர் அபுல் ஃபசல் எழுதிய 'ஐன்-இ-அக்பரி'யின் படி, தீபாவளியின் போது ராமாயணத்தின் பாரசீக மொழிபெயர்ப்பின் பகுதிகள் அரசவையில் வாசிக்கப்பட்டன, சில சமயங்களில் நாடகங்களாகவும் நிகழ்த்தப்பட்டன.

மத நல்லிணக்கம் மற்றும் பொது பங்கேற்பு:

 * பொதுமக்கள் கொண்டாட்டம்: தீபாவளி அரசவை நிகழ்வாக இருந்தாலும், பொதுமக்களும் இதில் உற்சாகமாகப் பங்கேற்றனர். செங்கோட்டை மைதானத்தில் மக்கள் கூடி, அரசினால் ஏற்பாடு செய்யப்பட்ட பட்டாசு நிகழ்ச்சிகளை கண்டு மகிழ்ந்தனர்.

 * சமூக ஒற்றுமை: இந்து வணிகர்களும், பிரபுக்களும் தங்கள் மாளிகைகளில் விளக்கேற்றினர். முஸ்லிம்களும் சீக்கியர்களும் பொது இடங்களில் தீபங்கள் ஏற்ற எண்ணெய் மற்றும் பஞ்சுகளை வழங்கியதாகக் கூறப்படுகிறது.

 * மதத் தடைகள்: ஔரங்கசீப் போன்ற சில முகலாயப் பேரரசர்கள் மதக் கட்டுப்பாடுகள் காரணமாக அரசவையில் ஹோலி மற்றும் தீபாவளி கொண்டாட்டங்களைத் தடை செய்த போதும், பெரும்பாலான முகலாய ஆட்சியாளர்கள் இந்தப் பாரம்பரியங்களைத் தொடர்ந்தனர்.

 முகமது ஷா ரங்கீலா போன்ற பிற்கால முகலாய மன்னர்கள் கூட இந்தப் பண்டிகையை மிகுந்த உற்சாகத்துடன் கொண்டாடினர்.

முகலாயர்களின் தீபாவளி கொண்டாட்டங்கள் அக்கால வட இந்திய தீபாவளியின் ஒரு முன்னோடியாக அமைந்ததுடன், விளக்குகள், பட்டாசுகள், இனிப்புகள் பரிமாறிக்கொள்ளுதல் போன்ற பல மரபுகளைப் பிரபலப்படுத்தியது.

THE SEVENTH ZEAL (1957)

தி செவன்த் சீல் திரைப்படத்தில் வரும் போர் வீரன் அன்டோனியஸ் ப்ளாக்கிற்கும்  மரண தேவனுக்கும் இடையேயான கடற்கரையில் நடக்கும் உரையாடல்.

வீரன் :  நீங்கள் யார்?

மரண தேவன்: நான் மரணம்.

வீரன்: எனக்காக வந்துள்ளீர்களா?

மரண தேவன்: நீண்ட காலமாக நான் உன் பக்கத்தில் நடந்திருக்கிறேன்.

வீரன்: அது எனக்குத் தெரியும்.

மரண தேவன்: நீங்கள் தயாராக இருக்கிறீர்களா?

வீரன்: என் உடல் தான் அஞ்சுகிறது, ஆனால் நான் இல்லை.

மரண தேவன்: அப்படியென்றால், அதில் வெட்கப்பட ஒன்றுமில்லை

வீரன்: ஒரு கணம் பொறுங்கள்.

மரண தேவன்: எல்லோரும் அதையேதான் சொல்கிறார்கள். ஆனால் நான் எந்த அவகாசத்தையும் வழங்குவதில்லை.

வீரன்: நீங்கள் சதுரங்கம் விளையாடுவீர்கள் அல்லவா?

மரண தேவன்: அது உங்களுக்கு எப்படி தெரியும்?

வீரன்: ஓவியங்களில் பார்த்திருக்கிறேன், பாடல்களில் கேட்டிருக்கிறேன்.

மரண தேவன்: ஆமாம், நான் உண்மையில் ஒரு நல்ல சதுரங்க வீரர்தான்.

வீரன்: இருந்தாலும், நீங்கள் என்னைவிட சிறந்தவராக இருக்க முடியாது.

மரண தேவன்: என்னுடன் ஏன் சதுரங்கம் விளையாட விரும்புகிறீர்கள்?

வீரன்: அதற்கு எனக்குக் காரணங்கள் உள்ளன.

மரண தேவன்: அது உங்கள் விருப்பம்.

வீரன்: நிபந்தனை என்னவென்றால், நான் உங்களை எதிர்த்து எவ்வளவு காலம் தாக்குப்பிடிக்கிறேனோ, அவ்வளவு காலம் நான் வாழலாம். நான் வெற்றி பெற்றால், நீங்கள் என்னை விடுவித்துவிடுவீர்கள். ஒப்புக்கொள்கிறீர்களா?

மரண தேவன்: மிகவும் பொருத்தமானது.

+ + + +

நான் சந்திக்கும் எல்லா உலக சினிமா ரசிகர்களையும் 1957ஆம் ஆண்டு இங்மார் பெர்க்மென் இயக்கத்தில் வெளிவந்த தீ செவன்த் சீல் படத்தை பார்க்குமாறு சொல்லி கொண்டே இருப்பேன். 

மரண தேவன் அல்லது கால தேவனுக்கும் ஒரு போர் வீரனுக்கும் இடையே நடக்கும் உரையாடல்கள் இந்த படத்தினுடைய களம். களத்தில்   கறுப்பு மரண காலத்தில் நடந்தவை எல்லாம் பேச பட்டு இருக்கும்.

அதென்ன கறுப்பு மரணம் ?

14ஆம் நூற்றாண்டில் தொற்று நோய் மக்களிடத்தில் வேகமாய் பரவ ஆரம்பித்தது. 

இந்த பரவலுக்கு காரணமாய் அமைந்தது கடல்வழி வணிகத்தில் ஈடுபட்ட மாலுமிகளால் ஐரோப்பாவில்  தொற்று நோய் பரவல ஆரம்பித்தது.

அந்த காலத்தில் எதனை செய்தும் தொற்று நோய்களை கட்டு படுத்த முடியவில்லை. அந்த காலத்தில் தான் ஐரோப்பாவில் காலங்காலமாய் வழிபட்டு வந்த மதங்களை  அடக்கி அழித்து கிறித்துவம் வேகமாய் பரவ ஆரம்பித்தது.

இந்த தொற்று நோய்களில் இருந்து காப்பாற்ற முடியாத ஆன்மீக தூதுவர்கள் மக்களிடையே தேவலாயங்களின் மதிப்பு குறைவதை கண்டு இப்படியாக போனால் ஒன்று செய்ய முடியாதென்பதை உணர்ந்து மக்களை திசை திருப்பி மரியாதையை மீட்க பழி போடுதல் அரசியலை கையிலெடுத்தார்கள்.

இதெல்லாம் சாத்தானின் வேலை. 

சாத்தானின் வேலை என்று சொன்னால் மட்டும் போன மரியாதை மீண்டும் வந்துவிடாது என உணர்ந்து அதற்கொரு வடிவம் கொடுத்தார்கள்.

அந்த வடிவத்தின் உருவமாக பழியானவர்கள் கிறித்துவ மதத்தை ஏற்று கொள்ளாத பழங்குடி மதவாதிகள், சமூகத்தால் ஏற்றுக்கொள்ளப்படாதவர்கள், ஒதுங்கி வைக்கப்பட்டவர்கள் என்று பட்டியல் நீளம்.

இந்த பட்டியலில் முக்கியமாக வந்தவர்கள் நாட்டு மருத்துவ வயதான பெண்கள், பழங்குடியின பெண்கள்.

ஏன் இவர்கள் ?

அந்த காலத்திலும்  இந்த காலத்தை போல சில கிறித்துவ ஆன்மீக தூதுவர்கள் தீவிர பக்தி வழிபாடு தான் நோய்களில் இருந்து மனிதனை காப்பாற்றும் என பரவி கொண்டு இருந்தார்கள். 

அதெல்லாம் தேவையில்லை மருத்துவ சிகிச்சை போதும் என்பதை செய்து காட்டி கொண்டு இருந்தார்களிந்த நாட்டு மருத்துவச்சிகள்.

பழங்குடி மதங்களெல்லாம் ஆண் பெண் உடல் சேர்க்கையை பாவமாக பார்க்காமல் அதனை வாழ்க்கையின் ஒரு அங்கமாக பார்த்தார்கள் அல்லது அதனை கடவுளை அல்லது கடவுள் நிலையை அடைகிற வழியாக அதனை பார்த்தார்கள்.

மேல் சொன்ன இரண்டும் அப்போதைய தேவலாய மத பிரச்சாரத்திற்கு எதிராக இருந்ததினால் அவர்களை எல்லோரும் குற்றவாளிகளாக அடையாள படுத்தி பொது இடங்களில் கட்டி போட்டு நெருப்பில்  எரித்து கொன்றார்கள். 

நவீன மருத்துவ முறையை 19ஆம் நூற்றாண்டில் தான் தேவலாயம் ஏற்று கொண்டது. சோகமென்னவென்றால் நவீன மருத்துவத்தை மக்களிடம் நற்பெயர் எடுத்து நம்பிக்கையை பெற்று கடைசியாக அவர்களின் மதத்தை மாற்ற பயன் படுத்தி கொண்டார்கள்.

14ஆம் நூற்றாண்டில் எல்லாம் ஒருவர் கடவுளை ஏற்று கொள்ளாவிட்டால் அவர் கடவுளுக்கு எதிரான சாத்தானின் ஆளாக கருத்த படுவார்.

குறிப்பு - ஜோன் ஆஃப் ஆர்க் எரித்து கொல்ல பட்டதை பற்றி எல்லோரும் கேள்வி பட்டு இருப்பீர்கள். 

என்ன தான் அவர் மத நம்பிக்கையாளராக இருந்தாலும் அப்பொழுது நிலவிய மத கொள்கைகளுக்கு எதிராக செயல்பட்டதால் எரித்து கொலை செய்யப்பட்டார்.

இதனை சூனியகாரி வேட்டை (Witch Hunt) என்று சொல்வார்கள்.

மேல் சொன்னவை படத்தில் ஒரு காட்சியாக வந்து போகும்.

வாழ்க்கை, நம்பிக்கை, மரணம் என்று இந்த பட காட்சிகள் ஒரு உளவியல் விசாரணை செய்யும் விதமாக அமைந்திருக்கும்.

கட்டாயம் பார்க்க வேண்டிய படம் இது.

- - -

THE SEVENTH ZEAL (1957) 

வாட்ஸ்அப் பாரதம்!

மகாபாரதம் ஒருபுறம் இருக்கட்டும். இப்போ எல்லாரும் ‘ஸ்மார்ட்’ யுகத்துல வாழ்றாங்க. அன்னிக்கு மகாபாரத கதாபாத்திரங்கள் எல்லாம் WhatsApp பயன்படுத்தி இருந்தா எப்படி இருந்திருக்கும்? இதோ ஒரு கற்பனைக் கலந்த நகைச்சுவைச் சிறுகதை:

தலைப்பு: வாட்ஸ்அப் பாரதம்!

அஸ்தினாபுரமே காலையில 6 மணிக்கு முழிக்குதோ இல்லையோ, யுதிஷ்டிரர் ‘பாண்டவக் குடும்பம்’ வாட்ஸ்அப் க்ரூப்புல (Group) ஒரு ‘குட் மார்னிங்’ மெசேஜ் போட்டிருவார்.

யுதிஷ்டிரர் (Group Admin): “தர்மமே வெல்லும். இனிய காலை வணக்கம். எல்லாரும் அவங்க அவங்க டேட்டா பிளானை மிச்சம் பண்ணுங்க. அனாவசியமா ஃபார்வேர்டு (Forward) மெசேஜ் அனுப்பாதீங்க!” (கடைசியில ஒரு ‘தர்மசக்கரம்’ எமோஜி)

பீமன், உடனே ஒரு வாய்ஸ் நோட் (Voice Note) போடுவார். அது சத்தம் அதிகமா இருக்கும்.

பீமன்: “அண்ணா! குட் மார்னிங்! ஆனா, குட் மார்னிங்கா இருக்கணும்னா, இன்னைக்கு ஒரு 100 வடை, 50 லட்டு, 20 கிலோ ஆப்பிள் – இந்த லிஸ்டை கிருஷ்ணனுக்கு வாட்ஸ்அப் பண்ணுங்க. இல்லைன்னா, இன்னைக்கு என் கதாயுதம் டி.பி.யா (DP) இருக்கும்!”

அர்ஜுனன், தன் ‘போகஸ்’ அப்ஸெட் ஆகக் கூடாதுன்னு, க்ரூப்பை ‘மியூட்’ (Mute) செஞ்சிருப்பாரு. ஆனா, கிருஷ்ணர் தனியா மெசேஜ் அனுப்புவார்.

கிருஷ்ணர் (Personal Chat): “அர்ஜுனா, கண்றாவி ஆகுதுப்பா! உன் டி.பி-ல ஏன் இன்னும் மீன் சுத்துற போட்டோவே வச்சிருக்க? ட்ரெண்டிங்கா ஏதாவது வை. இல்லைன்னா, காண்டீபத்தை வச்சு ஒரு ரீல்ஸ் (Reels) பண்ணு, ஹிட் ஆகும்!”

அர்ஜுனன்: “நட்பே! தர்மத்தின் போரில் ஃபோகஸ் பண்ணனும். டி.பி-ல இல்ல. (இதோட, கிருஷ்ணர் போட்ட ஒரு கௌரவப் பெண்மணியின் மீம்ஸை ஃபார்வேர்டு பண்றார். அதுக்கு மேல ஒரு கௌரவப் பெண்மணி 'செருப்பால அடிச்சது'ன்னு வாய்ஸ் நோட் அனுப்பியிருந்தாங்க. அதையும் அனுப்பி விடுகிறார்). இதெல்லாம் பாண்டவர்கள் வேலை இல்லை!”

அந்தப் பக்கம், கௌரவர்கள் சைடு ‘கௌரவக் கலகக் கட்சி’ன்னு ஒரு க்ரூப்.

துரியோதனன் (Group Admin): “நண்பர்களே! நேற்றைக்கு யார் அந்த ‘நண்பேண்டா’ ஸ்டிக்கரை (Sticker) பீமனுக்கு அனுப்பினது? க்ரூப் ரூல்ஸ் மறந்துட்டீங்களா? பாண்டவர்களைப் பார்த்தா கடுப்பா வரணும், பிரெண்ட்ஷிப் இல்ல! க்ரூப்பை விட்டுத் தூக்கிடலாம்னு இருக்கேன்!”

துச்சாதனன் ஒரு மெசேஜ் டைப் பண்ண ஆரம்பிச்சிருப்பார், ஆனா டைப் பண்றதுக்குள்ள ‘டிலீட்’ (Delete) பண்ணிருவார்.

சகுனி மாமா: “அடேய் மருமகனே, டென்ஷன் ஆகாதே! க்ரூப் செட்டிங்ஸ் (Settings)-ல போய் ‘அட்மின் மட்டும் மெசேஜ் அனுப்பலாம்’னு வை! அதுதான் பெஸ்ட். அதுக்குள்ள, இன்னைக்கு உன்னோட ‘ஸ்டேட்டஸ்’-ல (Status) ஒரு வீடியோ போடு. திரௌபதியை அவமானப்படுத்தின ஒரு வீடியோ! பாண்டவர்களுக்குப் பத்திக்கிட்டு வரட்டும்!” (பின்னால் ஒரு சிரிப்பு எமோஜி)

துரியோதனன்: “சூப்பர் மாமா! இப்போவே போடுறேன்! ‘கெத்து காட்டிட்டுப் போயிட்டே இருக்கணும்’னு ஒரு பாட்டு! இதோ என் ஸ்டேட்டஸ்!”

இந்தக் கூத்து எல்லாத்தையும் பீஷ்மரும், துரோணாச்சாரியாரும் அவங்க அவங்க மொபைல்ல பாத்துட்டு இருக்காங்க.

பீஷ்மர் (Personal Chat to துரோணர்): “துரோணா, இதுக்கு எங்க காலத்துல போன் கூட இல்லாம இருந்திருக்கலாம். என்னடா இது, தர்மத்தைப் பேச வேண்டிய க்ரூப்புல ஆடியோ பாட்டும், காமெடி மீம்ஸும்! எங்க காலத்துல வில் அம்பு மட்டும்தான்! இப்போ வாட்ஸ்அப் க்ரூப்பை வச்சு குலத்தையே அழிச்சுப் போடுவாங்க போல!”

துரோணாச்சாரியார்: “பீஷ்மரே! உங்க பேரன் அர்ஜுனன் என் ‘ஆன்லைன் க்ளாஸ்’ வீடியோக்களைப் பார்க்காம, வேற வேற க்ரூப்புல சேந்து ‘வில்லாளன்’னு ஃபில்டர் போட்ட போட்டோவை போடுறான்! அவனை என்னால கண்ட்ரோல் பண்ண முடியல. இந்த உலகத்துல ஒருநாள் யுத்தம் வராம, ஒருநாள் கூட வாட்ஸ்அப் அமைதியா இருக்க மாட்டேங்குது!”

சரியான சமயத்துல, திரௌபதி ‘பாண்டவக் குடும்பம்’ க்ரூப்ல ஒரு மெசேஜ் போடுறாங்க.

திரௌபதி: “யுதிஷ்டிரரே, பீமரே, அர்ஜுனரே, நகுலரே, சகாதேவரே! இங்க என் வீட்ல ‘ஜியோ’ (Jio) நெட்வொர்க் சுத்தமா வர மாட்டேங்குது! நெட் இல்லாம காலையிலயே போர் மூட் (War Mood) வந்துருச்சு! சகுனி மாமாவும், துரியோதனனும் ஒரு ட்ரெண்டிங் ஸ்டேட்டஸ் போட்டிருக்காங்க. அதைப் பார்க்கக்கூட முடியலை! முதல் காரியம், ஒரு நல்ல வைஃபை (Wi-Fi) போட்டுத் தாங்க!”

அந்த நொடியில யுதிஷ்டிரர், “யுத்தம் செய்வோம்! அஸ்தினாபுரத்துல இலவச வைஃபை தரலன்னா, தர்மமே இல்ல!” ன்னு ஒரு புது ப்ரொஃபைல் பிக்சர் (Profile Picture) போட்டு, க்ரூப்புல ‘எல்லாரும் போருக்கு ரெடி ஆகுங்க’ன்னு ஒரு மெசேஜ் போடுறார்.

வாட்ஸ்அப் க்ரூப்பை வச்சு ஆரம்பிச்ச அந்தச் சின்ன சண்டையும், கடைசியில ஒரு ‘ஆன்லைன் யுத்த’மா மாற, ‘வாட்ஸ்அப் பாரதம்’ ஆரம்பமாச்சு!

- சுபம் (இந்தக் கதை முழுக்க முழுக்கக் கற்பனை!)

The Alchemist's Anomaly - Detective Short Story

The Alchemist's Anomaly

​The disorientation was not a physical ailment, but an intellectual one. One moment, Sherlock Holmes was staring into the flickering blue flame of a Bunsen burner in his Baker Street laboratory; the next, he was slogging through ankle-deep muck while the air reeked of wet straw and unwashed peasantry.

​He found himself leaning against the damp, cold stone wall of what appeared to be a rudimentary fortress. His companion, a man whose black, close-fitting coat and dark eyes seemed to absorb the meager daylight, had already begun to whisper.

​“The decay, Holmes. Observe the decay. Not merely architectural, but moral. The collective despair of a thousand years made manifest.”

​Holmes spared a cold glance at the man. “Mr. Poe. I deduce you are as inexplicably stranded as I, though I confess your enthusiasm for this unpleasant antiquity is, as ever, excessive. Note the lack of motor vehicles and the presence of poorly cured leather goods. We have been transported—poorly, I might add—to medieval England, likely the twelfth century.”

​A moment later, they were escorted, or rather dragged, by two surly, iron-clad men to the castle's Great Hall, where Baron Godwin was raging over a trestle table.

​“These men, milord, appeared from thin air near the north wall!” growled a guard.

​Baron Godwin, a brute draped in fur and gold, glared at them. “I care not for your sorcery! My Grand Steward, Master Elias, was found murdered in his chamber before Matins. The door barred, the window small as a fist, the guards awake! It is the work of a fiend! If you are devils, solve this mystery for your freedom, or I shall introduce you to my rack!”

​Chapter II: The Locked Coffin

​The Steward’s chamber was cramped, smelling sharply of tallow and fear. The victim lay on a straw pallet, his skin a mottled, dark purple.

​Holmes instantly knelt, ignoring the Baron's impatient grunts.

​“A poisoning, naturally. The speed suggests a rapid, paralyzing agent,” Holmes muttered, examining the man’s stiff hand. “The lips are cracked, but not burned. The method of ingress is the puzzle.”

​Poe, meanwhile, stood near the victim’s head, his gaze fixed not on the corpse, but on the single, nervous servant girl huddled in the corner.

​“The impossible chamber, Mr. Holmes, is always a trick of perception,” Poe murmured, his eyes luminous in the dim light. “A locked room is a coffin built for two: the victim and the victim’s terror. This death was not supernatural, but surgical in its precision. The killer relied on superstition and trust to create the impossibility.”

​Holmes rose. “Indeed. Let us examine the three methods of ingress: the door, the window, and the victim's mouth. The door was barred from within. The window, as you noted, is inadequate for a child to pass. Therefore, the poison was ingested. What did the Steward Elias consume last night?”

​The Baron’s Chaplain, Father Thomas, stepped forward, trembling. “He shared the evening’s broth, milord, and a measure of our humble, watered wine with me. He was in fine health when I left him at Compline. His last words were a condemnation of the peasant Osric, whom Elias had starved for stealing grain.”

​Holmes paced the stone floor, his keen eyes sweeping the rough surfaces. “The broth was shared; the Chaplain lives. The wine, perhaps? No… the symptoms are too immediate, too violent for a slow-acting poison.”

​He stopped abruptly, focusing on a detail Poe had already noted: a tiny, dried residue clinging to the corner of the victim’s beard. It was a pale, chalky substance, easily missed against the Steward's pale skin.

​“Ah, a tell-tale,” Holmes announced. “Mr. Poe, while I analyze this powder’s composition—it’s an arsenic compound, I surmise, cleverly disguised—you, I believe, have already found the why.”

​Poe nodded, a dark, satisfied glimmer in his eyes. He approached Father Thomas, whose eyes flickered nervously toward the ceiling, avoiding the body.

​“You spoke of the peasant Osric, Father. A condemnation. Were the Steward’s sins confined merely to matters of grain? Or did he prey upon the weak, the pious, or the innocent?” Poe’s voice was a deep, hypnotic cadence, probing the man’s soul, not his testimony.

​Father Thomas crumpled. “He… he took advantage of Novice Agnes in the Abbey, a fortnight ago. He boasted of it! She was Osric’s only daughter!”

​Chapter III: The Sacred Poison

​Holmes held up a small, empty, beautifully carved wooden box taken from the Chaplain's belt.

​“The Chaplain carries this box to administer extreme unction, does he not? A final blessing, perhaps a small piece of consecrated bread—the Host—for the dying,” Holmes explained, pointing to the chalky residue.

​“Master Elias was not merely condemned for stealing grain, but for a sin against the innocent daughter of the thief. The Chaplain, a man of God, was caught between his sacred oath and his moral outrage. He chose a terrible justice.”

​Poe concluded the deduction, his voice ringing with gothic horror. “He knew Elias feared damnation. He did not poison the soup or the wine. When he left, the Steward was hale, but terrified by the crime he had committed against Agnes. The Chaplain returned shortly after, claiming to fear for the Steward’s soul, offering a moment of grace. He offered him the Host—the sacred, blessed bread.”

​“But this Host,” Holmes finished, tapping the little box, “was the vehicle. Powdered arsenic, disguised by the texture of the bread and the spiritual urgency of the moment. The Steward ingested his final confession and his immediate damnation, all within a locked room that proved only that the killer did not need to break in—he was welcomed.”

​Baron Godwin stared, slack-jawed, at the Chaplain, who was weeping uncontrollably, confessing his terrible, righteous sin.

​“A brilliant darkness,” Poe whispered to Holmes, as the guards seized the priest. “Your method and my madness, Mr. Holmes. It seems even across eight centuries, the human heart remains a single, morbid machine.”

The Arena of Guilt - Thriller Short Story

The Arena of Guilt

​The discovery was made at the third hour of the night. Valeria Messalina, Empress of Rome and wife to the Emperor Claudius, lay lifeless in her private chamber, a thin bronze wire drawn taut around her neck. There was no sign of struggle, only the lingering scent of cheap oil—the common fragrance of the slave quarters.

​Claudius, a man more used to academia than assassination plots, was paralyzed by cold fury. His beloved (and often scandalous) wife was dead, and the crime had the mark of an internal, intimate betrayal. Ten slaves who had been on duty near her wing were immediately arrested. All swore innocence. All were equally terrified.

​“Ten men and one length of bronze wire,” Claudius announced to his advisor, Narcissus. His voice was quiet, deadly. “How do we extract the truth when the gods themselves seem to have turned away?”

​Narcissus, ever the pragmatist, replied, “Majesty, the gods reveal truth through fire, water, and, in Rome, blood. The innocent pray for deliverance; the guilty only pray for silence. Give them a trial where only one impulse matters: survival.”

​The next day, the Colosseum was quiet but for the anxious murmur of the crowd. Claudius sat high in his imperial box, his face a mask of stone. Below him, the massive bronze gate to the holding pens was sealed.

​In the center of the sand stood the ten accused slaves. They were stripped to their tunics and each given a single, slender wooden training stick, useless against the foe they knew was coming. They were nameless men—a gardener, a cook, a messenger, a water-carrier—but to Claudius, they were simply numbers 1 through 10. The eleventh man, the killer, was hidden among them.

​Claudius had no evidence, no confession, and no hope of finding the truth through traditional means. He would watch for a psychological anomaly, a flicker of intent that distinguished a murderer from a victim.

​A harsh trumpet blast shattered the silence. The gates groaned open, and into the arena padded three enormous, starving man-eating tigers pulled from the African transports. The beasts, yellow-eyed and lean, instantly smelled fear and bloodsport.

​The scene erupted into pandemonium. The slaves scattered, their meager wooden sticks forgotten in the panic. The tigers did not hunt; they simply charged the nearest targets.

​Slave 3 screamed and dropped his stick, trying to scale the wall. A tiger caught him instantly.

Slaves 7, 8, and 9 grouped together, their sticks held low, forming a shaky perimeter of defense. A second tiger charged their cluster. They fought with coordinated, desperate terror, but their efforts were futile.

​Claudius did not look at the blood or the bodies. His eyes were fixed on the men who were still mobile. He was looking for the man who saw his comrades not as fellow slaves, but as resources.

​One man stood out: Antipater, the Empress’s personal messenger (Slave 4).

​While the nine others reacted with either paralyzed fear or frantic, cooperative defense, Antipater did something different. He was sprinting along the edge of the arena, his eyes fixed only on his own escape. When Slave 2, the cook, stumbled directly into his path, Antipater did not help him up, nor did he simply run past.

​As the third tiger bounded toward them, Antipater did not look at the beast. He looked at Slave 2, and in that split second of decision, he turned his wooden stick not on the approaching threat, but used it to deliver a vicious, low trip to the cook.

​Slave 2 tumbled heavily, his body momentarily obscuring Antipater’s path. The messenger scrambled over the fallen man, using the cook’s body as a temporary shield. The cook, now flat on the sand and dazed, became the tiger’s easy target.

​Antipater, having gained perhaps three seconds of safety, continued his frantic, solitary flight.

​Claudius lowered his hand from his brow. The deduction was complete.

​The nine innocent men had either panicked randomly, fought together, or tried to flee openly. Their actions were those of men reacting to an immediate, overwhelming external threat.

​Antipater’s act was different. In the face of certain death, he displayed the same cold, calculated betrayal of trust required to silently murder an Empress. He had seen an obstacle and used a fellow human life to dispose of it, showing a prior, established willingness to commit murder for personal gain or escape. He was not just reacting to the tigers; he was executing a survival strategy that only a killer would conceive.

​“The killer is Antipater!” Claudius roared, his voice cutting across the panicked shrieks below. “Stop the trial! Throw the nets!”

​The guards immediately rushed the sand, deploying nets to capture the surviving beasts and the one remaining murderer.

​Of the ten slaves, four were dead, five were terribly injured, and Antipater, largely unscathed, was dragged, struggling, to the imperial box.

​“Why?” Claudius demanded, staring into the messenger’s eyes.

​Antipater, realizing the deduction had been made, stopped struggling and simply smiled—the smug smile of a man who believed his perfect crime was hidden.

​“She deserved it, Majesty,” he whispered, his eyes glittering. “She was going to sell my mother. I would trade ten thousand lives just for the audacity of one good murder.”

​Claudius nodded once, his theory confirmed. He made a sharp motion to the praetorian guard standing beside the throne.

​The messenger was led away, his fate sealed by the cold, calculating nature of his actions in the face of the lions. The arena, designed to reveal strength, had instead revealed the subtle, singular depravity of true guilt.